Podkreślić trzeba, że autorka sama jest korespondentem wojennym. Zna środowisko od podszewki i relacjonowała dla nas niejedną wojnę. Dzięki temu książka jest autentyczna, prawdziwa i zawiera wiele interesujących anegdot.
Mamy niepowtarzalną okazję, by poznać metody pracy i atmosferę panującą wśród dziennikarzy. Dowiadujemy się też jak wygląda życie dziennikarza po powrocie z linii frontu. Jeśli interesuje Was jak się bawią korespondenci wojenni, czego zawsze brakuje na wojnie i czy wygodnie podróżuje się wojskową CASĄ, polecam tę książkę.
Wojtacha opisuje konflikty zbrojne ostatnich lat z perspektywy osoby, który je relacjonowała. Jedziemy z nią do Gruzji, odwiedzamy Strefę Gazy i Afganistan, obserwujemy zamach terrorystyczny w Bombaju. Autorka nie koncentrując się na globalnych aspektach wojny, stara się przekazać czytelnikom jej jednostkowy wymiar. W Kruchym lodzie nie znajdziemy wielkiej polityki. Są historie ludzi dotkniętych cierpieniem: w Afganistanie kobiet poparzonych kwasem, w Gruzji staruszki, która straciła męża i dom.
Styl autorki może do mistrzowskich nie należy, ale Kruchy lód to moim zdaniem kawał dobrej reporterskiej roboty. Wciąga już od pierwszych stron, a zarazem zmusza do refleksji. Nie jest to na pewno książka optymistyczna i lekka w odbiorze, ale warto ją przeczytać i spojrzeć na świat z innej perspektywy niż nasza wygodna kanapa.
Mamy niepowtarzalną okazję, by poznać metody pracy i atmosferę panującą wśród dziennikarzy. Dowiadujemy się też jak wygląda życie dziennikarza po powrocie z linii frontu. Jeśli interesuje Was jak się bawią korespondenci wojenni, czego zawsze brakuje na wojnie i czy wygodnie podróżuje się wojskową CASĄ, polecam tę książkę.
Wojtacha opisuje konflikty zbrojne ostatnich lat z perspektywy osoby, który je relacjonowała. Jedziemy z nią do Gruzji, odwiedzamy Strefę Gazy i Afganistan, obserwujemy zamach terrorystyczny w Bombaju. Autorka nie koncentrując się na globalnych aspektach wojny, stara się przekazać czytelnikom jej jednostkowy wymiar. W Kruchym lodzie nie znajdziemy wielkiej polityki. Są historie ludzi dotkniętych cierpieniem: w Afganistanie kobiet poparzonych kwasem, w Gruzji staruszki, która straciła męża i dom.
Styl autorki może do mistrzowskich nie należy, ale Kruchy lód to moim zdaniem kawał dobrej reporterskiej roboty. Wciąga już od pierwszych stron, a zarazem zmusza do refleksji. Nie jest to na pewno książka optymistyczna i lekka w odbiorze, ale warto ją przeczytać i spojrzeć na świat z innej perspektywy niż nasza wygodna kanapa.
fajny blog
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń........
OdpowiedzUsuńKsiążki nie znam, ale pewnie się za nią rozejrzę, tym bardziej że media donoszą o bestialskiej egzekucji na amerykańskim dziennikarzu Jamesie Foley'u dokonanej przez Dżihadystów.
OdpowiedzUsuń